* သစ်ငုတ်အော်သံ *( စ/ဆုံး )
+++++++++++
” ကိုဖိုးဆောင်းရုတ်တရက်သေလို့ ” တဲ့—
တုန်လှုပ်ဖွယ်ရာ သတင်းဆိုးကြီးက တင်ရွာလုံးကို ပြန့်နှံ့သွားတယ်။ နောက်တော့ – ရွာနီးတွေကိုပါ ဆက်ပြီးပြန့်နှံသွားလိုက်တာ တစ်ဖက် ရွာမှာနေတဲ့ ဖိုးဆောင်းက ညနေပိဘင်းနွားတွေခြံထဲသွင်းမှသိရတာ။ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာ ကြေကွဲဖွယ် သတင်းကြီးပါ။
ညီဖြစ်သူရဲ့သတင်းကိုကြားလိုက်ရခြင်းဆိုရင်ပဲဖိုးသောင်း ကြက်သေ သေသွားပါရော။ မျက်ရည်တောင်မကျနိုင်ဘဲ ရင်ထဲကိုဆို့တက်သွားတယ်။
သတင်းလာပေးတဲ့လှငွေကို….
“ငါ့ညီဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာလွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်သုံးရက်ကပဲအမေတို့ အိမ်မှာ တွေ့လိုက်ရသေးတယ်၊ လငွ။သေလောက်တဲ့ရောဂါကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ရှိတယ်လို့ မကြားမိပါလား။ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွာပြောပါဦး- ဘယ်လို အသေဆိုးနဲ့”
လှငွေဟာ မျက်စိက်နှာပျက်ပျက်နဲ့ ခေါင်းမှာ ပေါင်းလာတဲ့ သဘက် ကို ချွတ်ပြီး ချွေးသုတ်လိုက်တယ်။ ဘယ်ကစပြီး ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဘူး။
“ဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာတော့ မသိဘူး ဇိုးသောင်းရ။ ခြံထောင်က သစ်ပင်ကို ခုတ်ရင်းနဲ့ မူးတယ် မူးတယ်ပြောရင်း လဲကျ သွားတာပဲကွ။ အဲဒီ ကတည်းက အထက်ပါမလာဘူးလို့မယ်ကြွေပြောတာပဲ ကဲ ငါ မြန်ဦးမယ်၊ မင်းလည်း လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီး ရွာကိုလိုက်ခဲ့တော့၊ အသုဘကိစ္စ ကူညီ ဆောင်ရွက်ပေးဖို့ ပြန်လိုက်ဦးမယ်။ သေသေချာချာ မသိသေးဘူးကွ
အင်းမလုပ် အဲမလုပ်ဘဲ လငွေထွက်သွားရာ နောက်ကို ခိုးဆောင်း ကျောက်ရုပ်ကြီးတစ်ရုပ်လိုမလှုပ်မယှက်ကြောင်စီစီကြည့်နေမိတော့တယ်။ ဘယ်လိုဖြစ်လဲ ဦးဆောင်ရယ်။ ဆန့်သောလက် မကွေးမီ၊ ကွေးသော လက်မဆန့်မီ လူ့လောကကြီးထဲက ရုတ်တရက်ထွက်ခွာသွားတဲ့ ညီဖြစ်သူ အတွက် ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်နေပါတယ်။ ဖိုးတောင်း မိန်းမ မကြွေဖို့ ကလေး တစ်ယောက်ကတော့ ဘယ်လိုတွေ ဆက်ပြီး ပန်းသွားမလဲဆိုဟာပေဟူး စေရာ။
မဖြစ်ဘူး- – အပြန်လိုက်မှ၊ ဖိုးကောင်း ဘယ်လိုသေတယ်ဆိုတာ။
ဒိုးဆောင်း ခြံထဲကိုရောက်တော့ အသုဘအတွက် ပြင်ဆင်နေကြတဲ့ ရွှေချိုတွေရော၊ ရွာရွာကိုပါတွေလိုက်ရပြီး ငိုပေးဆောင်း၊ ဘယ်လို ဘယ်ပုံ ကွယ်လွန်ပုံကို ရှင်းပြကြလေရဲ့။ နောက်ဆုံးတော့ သစ်ပင်ခုတ်တဲ့ ပြဿနာကတော့ စတော့တာပဲ မဟုတ်လား။ ကြီးမားတဲ့ သစ်ပင်ကြီးကွ ဆိုတာ အစောင့်အရှောက်ရှိတယ်။ ဘာညာပြောကြပေါ့။ ခု _ ယင်းမှတ်တဲ့ကိစ္စမှာ အစောင့်က မကျေနပ်လို့ လုပ်တယ်ဆိုပြီး ရွာထဲမှာ ပြောနေကြ။
ဖိုးသောင်း ခြံထဲကို လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုဖချိန်မှာ ဖိုးကောင်းရင်ထဲမှာ တစ်ခုခု ခံစားနေရသလိုပဲ၊ သူနံဘေးမှာ တစ်ခြားတစ်ယောက်ယောက် ရှိနေသလို ခံစားနေရခြင်း။ လူတစ်ယောက် နောက်ကနေ တစ်ယောက် ယောက် လိုက်ပြီး စောင့်ကြည့်နေသလို မလုံမလဲဖြစ်နေခြင်းဆိုတဲ့ အသိ တွေက ကြီးငိုနေတာတော့ သေချာပြီ။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုပဲ။
ဒါနဲ့ ဖိုးထောင်က ခြံထောင့်မှာ ဒီပြိုကျနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးဆီကို လျှောက်လာမိတယ်လေ။ သစ်ပင်ကြီးက နတ်လက်စ သစ်ကိုင်းတွေ ဟို တင်း သည်တစ်စ ပြန်ကြီးနေတယ်။ သစ်ပင်တွေက အပုံပါ။ ထန်းပင်တွေ တောင် ပါတယ်။
ခြံထောင့်မှာ ကြီးမားတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် အရင်းကကြိုသိနေပြီး ပင်စည်ခြေရင်းမှာ ဖြတ်စဖြတ်နမတွေ မွစာကြဲနေပေရဲ့။ ခါးလည်လောက် ကနေ ပြတ်ကျနေတဲ့သစ်ပင်ခြေရင်းကနေပြီးနှစ်ကောင်ထက် ရှိတဲ့ အတက်ကလေးတစ်ပင် ထပ်ပေါက်နေတာ ဖိုးသောင်း ကွေ့လိုက်ရ
တာ။လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်ကတော့ ဖိုးဆောင်းတစ်ယောက် ရေစပ် ဖို့ သစ်ပင်ရွာဇနတယ်လို့တော့ဖိုးသောင်းကိုပြောဖူးတာ သတိထားပြီလ။ ဒီသစ်ပင်ခုတ်လှဲတယ်ဆိုတာ လှေစပ်ဖို့ကလွဲလို့ တခြား ဘာမှမဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်တယ်။ လူပြောသူပြောများသလို ဒီသစ်ပင်မှာ ဘုံသားတွေ ရှိနေပြီ လား။ သူတို့ နေစရာကို ခုတ်လှဲတဲ့အတွက် သင်းတို့က ဖိုးဆောင်းကို သေ လောက်တဲ့အထိ ရန်ရှာလိုက်ကြတာလား။
လူတစ်ယောက် အသက်သေကြေပျက်စီးလောက်တဲ့ အဓိက အကြောင်းရင်းက ဘာလဲ။ တန်ဖိုးကြီးမားတို့ အသက်တစ်ချောင်း သလောက်တို့အထိ မလုပ်သင့်ဘူး ထင်ပါတယ်။ ကိုယ့်ခြံထီက ကိုယ့်သစ်ပင် ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် မခုတ်ရဘူးတဲ့လား။
ပိုးသောင်းတငြိမ့်ငြိမ့်တွေးတောရင်း ညီအတွက်ယူကြုံးမရဖြစ်ပြီးဒေါသ
အလိပ်လိုက် တက်လာတော့တယ်၊ နောက်ဆုံး သစ်ငုတ်တိုပါမကျန် အမြစ်ကနေ တူးပင်ပြီး မီးရှို့ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တယ်လေ၊ တွေ့ ကြ ဆေးတာပေါ့ကွာ – မမြင်ရတဲ့ နာနာဘာဝကောင်တွေမင်းတို့ကို ငါ လက်စား ပြန်ရမယ်ဟေ့၊
ဇိုးသောင်း လဲပြိုလဲနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးကို ဒေါသတစ်ဖက် ကြေကွဲခြင်း၊ တစ်ဝက်နဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်လေ၊ ဒီအချိန်မှာ သူနောက်ဘက်ဆီကနေ လူတစ်ယောက်လာရပ်နေသလိုလို၊ စောင့်ကြည့်နေသလိုလို ခံစားလိုက်ရ တပ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သစ်ပုတ်ကိုကြီးဆီကနေ ညည်းဦားသံလိုလို၊တော ရိုင်းတိရစ္ဆာန်ဟီသံလိုလို မသဲမကွဲအသံကြီးတစ်ခုထွက်ပေါ်လာတယ်၊ ဒါနဲ့ ဖိုးသောင်းလည်း ရုတ်တရက်ကြောင်အသွားပြီး ဟိုဟိုသည်သည်လျှောက် ရှာကြည့်တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ နောက်မှ သေသေ ရာချာ ဂရုစိုက်နားထောင်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ နောက်မှ သသေချာချာစိုက်နားထောင်ပြီးမောင့်ကြည့်တော့မညည်းညူသံလိုလို၊ အော်သံလိုလို ဟီသံလိုလို အသံကြီးက သစ်ပုတ်တိုကြီးဆီက ထွက်ပေါဟ နေမာဏကို-
ဒီအချိန်မှာသစ်ရွက်ကြွေတွေကိုဖြတ်ယွင်းပြီးရှဉ့်ကလေးတစ်ကောင် လျင်မြန်စွာ ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ဒီကောင် ဘာဖြစ်လို့ အလန့်တကြား ဖြစ်သွားပါလိမ့်။
ညဘက်ရောက်တော့ အိမ်မကြီးဆီမှာ ဧည့်သည်တွေ၊ အသုဘ စောင့် ဇနသူတွေ ဆွေမျိုးတွေနဲ့ကို ဖိုးထောင်းခြံထဲက ပါးဘေးက တဲမှာတစ်ယောက်ထဲ သွားအိပ်တယ်လေ။ ယစ်ရွှေရည်ကလေးလည်း သောက် ထားတယ် မဟုတ်လား။
သူ့အခန့် ပိုးကောင်း သေဆုံးခြင်းကသွေးရိုးသားရိုးမဟုတ်ဘူးလို့ ယူဆထားတာ၊ ရွာထဲမှာ လူတွေပြောနေကြသလို သင်ပင်ရုတ်တာ မကျ နပ်လို့ သူ့ညီကို သတ်ပစ်တယ်ဆိုတာကိုတော့ ဘဝင် မကျဆုံးဘဲ။ အဲဒီညက ခွေးတွေ အလိုက်တာ ကျီးကန်းတွေကလည်း တဝေါဝေါ—။
“ဖိုးသောင်း ဖိုးသောင်း ဖိုးသောင်းအိပ်ပျော်၊ အိပ်မောကျခါစအချိန်မှာ သူ့ နာမည်ကို ခေါ် သလိုလို၊ ညည်းသံလိုလို အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ ဗျက်နေလန့်နိုးသွားတာနဲ့ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတယ်လေ။ခေါ်သံက ဟိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ အိပ်ယက် မက်နေတာများလား၊ ပင်ဝန်းကျင်တစ်လုံး မည်း မှောင်နေတယ်။ ခြံထဲ နေရာအနှံ့ အပြားကနေ ပုရစ်ကောင်လေးတွေရဲ့ တစီစီအော်သံသာ လွှမ်းမိုးလို့။ အဲဒီအချိန်မှာ တံခါးကြားကနေ တိုးဝင်လာ တဲ့ လေပြည်ာခြင်ထောင်ကို ဘရပ်တပ်လာရိုက်နေသော လူတစ်ယောက် ကိုင်လှုပ်နေသလား ထင်မှတ်ရလောက်အောင် ကြက်သီးထသွားစေ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ မနော ခိုးသောင်း နာမည်လာခေါ်တယ်ထင်လို့ ထပ်ပြီးခခါလိုက်လေမလားလို့တဲ့ လူက တစ်ယောက်ယောက်
တွေးပြီး ငြိမ်သက်နေသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့-ဘာသံမှမကြားရတော့ဘူး။ ဘယ်သူးများ သူနာမည် စိုးသောင်းဆိုတာကိုခေါ်ပြီး ငြိမ်သက်မနပါ တလိမ့်။ လာပြီး နောက်ပြောင်နေတာများလား။ ဒါနဲ့ ဆက်အိပ်ဖို့ ပြင်ဆင်ခန ဘုန်းမှာပဲတံခါးကို တဒေါက်ဒေါက်ငေါက်သံနဲ့အတူ ဖိုးသောင်း ဆိုပြီးယောက်ျားကြီးတစ်ယောက် မာမာထန်ထန် အသံကို ကြားလိုက်ရတယ် ဆိုရင်ပဲဖိုးသောင်းဟာ ဆက်ခနဲ ထထိုင်လိုက်တယ်လေ။
စိတ်ထဲမှာတော့ အသိမိတ်ဆွေ ဒါမှမဟုတ် အဆွေမျိုး တစ်ယောက်ယောက်ပါ။
ဟိုဟိုသည်သည် ကြည့်လိုက်တော့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း မှောင်
လိုက်တာဗျာ။မပြောပါနဲ့ာ့ ပို့ရင်တွေနဲ့စီစီလောင်လောင် အသံ ဘာဖိုးသောင်း အသံရှင်ကို မော့ကြည့်ရင်း ကြက်သေ သေသွားမိတယ် အမှန်။ သူ့တစ်သက်တစ်ကိုယ်မှာ ဒီလောက် ထွားကျိုင်းမြင့်မားတဲ့အရပ်နဲ့ လူတစ်ယောက်ကို မမြင်ဘူးလို့ပဲ။ အပေါ်အင်္ကျီမပါဘူး၊ ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားတယ်။ အသားနီစပ်စပ်၊ အရပ် ခုနစ်ပေလောက် ရှိမယ်။ တဲရဲ့ တုတ်တန်းနဲ့ အဲဒိ လူထွားကြီးရဲ့ နဖူးထိနေတာ။ မျက်နှာထားတင်းတင်း၊ မခန့်ပုံစံပဲတစ်ရံလုံး ကြီးစိုးနေဆဲပဲ။ ဒါနဲ့ အိပ်ရာက လူးလဲထပြီး ယာင်းတိုင်ထွန်း၊ တံခါးကို ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးပအပြင်ဘက်မှာ လူတစ်ယောက် ရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ လူလုံးတော့ မကွဲဘူး။
ဒါနဲ့ ဖိုးသောင်းလည်း ဖယောင်းတိုင်ကိုကိုင်ပြီးတံဝါးဝဆီကို ချဉ်းကပ် လိုက်တယ်။ သူကလည်း ခပ်မာမာအသံနဲ့ပဲ။ “ဘယ်သူကို။”
လို့အော်ပေးတယ်၊ ဒီတော့၊ တံခါးအပြင်ကနေပြီး …
“ကျုပ်ပါ–”
“ဆယ်ကပ်လဲ”
“ဒီခြံထိက”
“ဘာရယ် – ဘယ်လို ခြံထဲက ဟုတ်လား”
ဒါနဲ့ သူ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ဖိုးထောင်၊ အသံရှင်ကို မော့ ကြည့်ရင်း ကြက်ဂသ သေသွားတယ် အမှန်။ သူ့တစ်သက် တစ်ကိုယ်မှာ ဒီလောက် ထွားကျိုင်းမြင့်မားတဲ့အရပ်နဲ့ သူတင်ယောက်ကို မမြင်ဘူးလို့ပဲ။ အပေါ်အင်္ကျီမပါဘူး။ ပုဆိုးကိုကို ဒဏ်ထားတယ်။ အသားနီစပ်အုပ်၊ အရပ်၊ ခုနှစ်လောက်ရှိမယ်။ တံရဲ့ထုတ်ကန်းနဲ့အဲဒီလူထွားကြီးဘဲဖူးနေတာ။ မျက်နှာထားတင်းတင်း ပမာမခန့်ပုံစံပဲ၊ ဇိုးသောင်းစိတ်ထဲမှာ အမူဟောင် ပြေသွားသလိုလိုပဲ။ ဒါပေမဲ့ – သူစိတ်ထဲမှာတော့ နည်းနည်းကွေးလိုက်မိ သား။ ဖိုးဆောင်းနယ် – ဘယ်လိုလူတွေကိုခြံထဲထားပါလိမ့်ပေါ့။ လူတွေ ကိုလည်းပမာမခန့် နိုင်လိမ့်။ ဒါပေမဲ့ … ဒီလိုဖွားကျိုင်းပြီး မျက်နှာပေါက် ဆိုးတဲ့ပုံစံကိုလည်း နည်းနည်းပြိုသွားတာာ့ အမှန်၊ ဒါပေမဲ့ – အဲဒီလူ ကိုဖိုးသောင်းတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး။ သူ တစ်ခုခုပြောဖို့ စဉ်းစားတုန်းရှိသေး။ “ခင်ဗျားကို ကျပ် သားနည်းနည်း ပြောချင်တယ်”
လူထွားကြီးဆီက ပထမဦးဆုံး အသံထွက်လာဝယ်။ အသံကြီးက အက်ရှိပါ။
“ဒါကိုလည်း တီထဲကို ဝင်ပြီးပြောပါ”
ခိုးသောင်းပြောတဲ့ စကာကို ဂရုမစိုက်ဘဲတဲမှာပဲရပ်နေတယ်။ အထဲ ကိုမခင်ဘူး။မိုးကောင်းလည်းဆက်မခေါ်တော့ဘူး၊ ဒီလူထွားကြီးမျက်နှာ ကို ဧသသရာချာ ကြည့်မိတယ်။ သချာပါတယ်- ရွာထဲမှာ ဒီလိုပုံစံနဲ့ ရုပ်ချို၊ မတွေ့ဖူးပါဘူး။ လုံချည်တိုတိုဝတ်ပြီး ဖိနပ်မပါဘူး။ မျက်နှာကြော ကကော့ လင်းလင်း။ မျက်ထောင့်နဲ့လေ။
“မင်းတို့ ခြံထောင့်က သစ်ပင်ကြီးကို ခွင့်မတောင်းပဲ ဘာဖြစ်လို့ခုတ်လှဲ ပစ်လိုက်တာပဲ။ နည်းနည်းပါးပါး အကြောင်းကြားဖို့ ကောင်းတယ်။ ခုတော့-”
ဖိုးသောင်းလည်း စိတ်ထဲမှာ ထောင်းခနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊ အရက်က လည်း သွေးပို့လ
“နေပါဦး ..ကျုပ်ညီက ခြံရှင်၊ သူ့ ခြံထဲက သစ်ပင်ကိုနက်လုံးစ်ဘာ၊ ဘယ်သူ့ကို သွားပြီးသံတော်ဦးတင်နေရမှာတုန်း။ ဘာဖြစ်လဲ -ကိုယိုအပင် ကိုယ်ခုတ်တာ။ ခုတ်ခွင့် မရှိဘူးလား…ပြောပါဦး
ဆားဆုံးတော့ လူထွားကြီးက တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ကာ၊ မီးတောက်မတတ်ပဲ သူ့စကားသံက အထက်ဆီးဆန်လှတယ်၊
“ခင်ဗျားတို့ သစ်ပင်ခုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပါ။ ဘေးက ပါက်နေတဲ့ အညွန့်ကလေးကိုပါ ဆက်ပြီးခုတ်ကြတော့လို့လား။ မလုပ်ပါနဲ့ ကျုပ် မကြိုက်ဘူး ကျုပ်တို့ ဘယ်မှာသွားနေရမှာလဲ၊ ဘာလဲ- မင်းကပါ မင်းညီ နောက်ကို လိုက်ချင်လို့လား ကိုယ့်အသက်ကိုယ် မနှမြေားရင် ဆက်လုပ် ပေါ့ကွာ။ သိကြသေးတာပေါ့”
လူထွားကြီးက သူ ပြောချင်တာတွေကို ဗလုံဗထွေးပြောဆိုပြီး ရှာရန် လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ဖိုးသောင်း သူ့ကိုပြန်ပြောချိန်တောင် မရတော့ဘူး။ မြန်လိုက်တာ_ အမှောင်ထုထဲကို ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ ဖိုးသောင်းလည်း မီးအုပ်ဆွဲ၊ ဘီထောင့်က လှံတိုကိုယူပြီး လူမိုက်ဆန်ဆန်
ပြောသွားတဲ့ လူထွားကြီးနောက်ကို လိုက်ရှာကြည့်တယ်။ ဘယ်လိုမှ မတွေ့တော့ဘူး။ ခြံကျယ်ကြီးဟာ အမှောင်အောက်မှာ စုန်းစုန်းနစ်မြှုပ်နေပြီး က်ဘ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။ ဖိုးသောင်းလည်း အိမ်မကြီးလီဘက်ကို လျှောက် သွားပြီးစောစောကလူထွာ၊ကြီးတယောက်ဒီဘက်လာသေးသလားလို့ ပေး တော့ ဘယ်သူမှ လောပါဘူးလို့ ခြေကြတယ်၊ ထူးတော့ ထူပန်းနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့ ခိုးသောင်း ရင်မှာ မကျေမနပ် ဘဝင်မကျတ်နဲ့ ကံကလေး ဆီကို ပြန်လာပိုတာပါ။ စိတ်ထဲမှာတော့ လုံဘိုကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်၊ ကိုင်ရင်း နက်မိုးလင်းရင် တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကွာ။ ကျန်တဲ့ သစ်ငုတ်တို ကို မီးပြင်းတိုက်ပစ်မယ်လို့ ခပ်ကျယ်ကျယ် ကြုံးဝါးလိုက်တယ်လေ။
ဇနာက်တစ်နေ့မနက် မိုးလင်းတာနဲ့ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ဖိုးသောင်း လည်း မီးဖြစ် ကောက်ရိုးတွေယူပြီး ခြံထောင့်က သစ်ငုတ်တိုဆီကို ရောက် လာတယ်။ သစ်ငုတ်တိုကို ပတ်ပတ်လည်ကောက်ရိုးတွေပုံပြီး မီးရှိဖို့ ပြင်တယ်။အဲဒီအချိန်မှာ သစ်ငုတ်တိုကြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကနေ လူသံတွေ လိုလို သင်ငှက်ကိုကြီးကနေပြီးတော့ ဟီး ညည်းညူသံလိုလို ထွက်ရာ။
အဲဒီအချိန်မှာ ဇိုးသောင်းလည်း ကြက်သီးတွေ တဗျန်းဗျန်း၊ နားထဲ မှာဟိသံကြီးတစ်ခုက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ကြားလိုက်ရပြီး သစ်ဖုတ် ကိုကိုဖိုးကိုက်တော့တာပဲ။
“ငါ့ညီကို သတ်တဲ့ ကောင်တွေ။ မင်းတို့လည်း ငါ့ညီသေသလို သေရမယ်ကွ”လို့ ဆဲဆိုရေရွတ်ပြီ၊ မီးရှို့တော့တာ။ မီးက တော်တော်နဲ့ ကောင် ဘူး၊ အူထွက်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ သစ်ငုတ်တိုကြီးကဝန သံကျယ်ကျယ်ကြီးနဲ့အတူ –
မိန်းမတစ်ယောက် အော်ဟစ်ငိုယိုသံ၊ကလေးတွေနဲ့ အော်ဟစ်ငိုယိုသံ တွေ လိုလိုထွက်ပေါ်လာပk။ တော်တော်ဆန်းကြယ်တာနဲ့ ခိုးသောင်း လည်း အကြောင်သား ငေးမာနေမိတယ်။ အော်သံ၊ ဆူသံတွေက သစ် ငုတ်ဘိုကနေ ထွက်နေတာပါ။
အဲဒီအချိန်မှာ ရွာထဲကအာသာမက်နဲ့ အသာလာတဲ့ဧည့်သည်တွေ တစ်အုပ်ကြီး ပြေးထွက်လာကြတယ်။ အဘ သာနက်ဆိုတာ တစ်ရွာလုံး အားကိုးအားထားပြုနေကြတဲ့ တိုင်းရင်းဆေးဆရာ၊ လက်မှတ်ရ ဆရာကြီးတစ်ဦးပေါ်
“ဟေ့ကောင် _ ဖိုးဂသာင်း မီးရှို့တာကို ရပ်လိုက်စမ်း၊ ဒေါသရှေ့ထားပြီး စိတ်ကူးတည့်ရာ လျှောက်မလုပ်စမ်းနဲ့။ ကိုယ်ကျိုးတော့ နည်းပော့မှာပဲ ကွာ၊ ရေနဲ့ပက်ကြဟေ့- ရက်ကြ
အာသာမြတ်ကပြောပြောဆိုဆို သောင်းကိုတွန်းဖယ်ပြီး သူကိုယ် တိုင် ရောင်ဖက်ဘယ်၊ ကျန်တဲ့ သူတွေကမ္ဘာ့ ကောက်ရိုးတွေကို ဖယ် ထုင်ပင်ကြ မီးစွဲနေတဲ့ ကောက်ရိုးတွေကိုငြိမ်သက်ကြနဲ့၊ တတ်တယ် ပြောရမယ်။ သက်တိုကြီးကို စွဲစားဘူး၊ မီးခိုးတွေကတော့ အူ နေတုန်းပဲ။
အာသာဒ်က သက်ပြင်းချရင်း …
“စိတ်မြန်လက်မြန် နိုင်လှပါလား ဖိုးသောင်း -လာကမှာ မနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်တွေရှိသလိုပဲ မြင်၊ မမြင်အပ်တဲ့ ရေဟာဆို ရှိတယ် ကွ။ ငါပြောတာ နားထောင်ဦး”အားလုံးကဖိုးသောင်းကိုရောင်းပြောဆိုပြီးအိမ်ကြီးဆီကိုလာကြပါဘုတယ်။ ဦးသောင်းာ ဓားကြိမ်း ကြိမ်၊ ဆဲဆိုပြီး ယာတယ်။ “မင်းတို့ကို မကျေဘူးဟေ့အိမ်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ အတာမြတ်က သူ ညကမက်တို့ အိပ်မက် အကြောင်းကို အစချီပြီး တတ်စုံမင်းပြတယ်လေ။
“ဒီလို -ညာသာမြတ် မက်ကိုအိပ်မက်ထဲမှာ အကောင် ထောင်မောင်းဟင်း၊ အသားနီစပ်စပ်၊ မျက်နှာပေါက်၊ ကန်ကန်နဲ့ လူ တစ်ယောက်ဟာမိန်းမတစ်ယောက်၊ ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့အတူရောက် လာပြီး ကျပ်သို့ ဘုံဌာနကိုဖျက်လိုဖျက်ဆီးလုပ်တဲ့ မိုးဆောင်းကို ကာမရတဲ့ အဆုံးမှာ၊ အသေလုပ် လိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့ -ကျန်ရှိနေသေးတဲ့ သစ် ငုတ်ဘေးက အသက်ထွက်နေတဲ့ အကိုင်းလေးထဲမှာ ကျုပ်တို့ နေရထိုင် ရကာ မိသားစု ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းဗျာတဲ့။ အဆင်မပြေလပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလို ဒုက္ခထပ်ရောက်နေတုန်း နေရာဌာန ပျက်စီးပျောက်ကွယ်သွား အောင် ထင်းလုပ်မယ့် သူတစ်ယောက်ရောက်လာပါတယ်။ အဲဒီလူက ဖိုးသောင်းပါတဲ့။ ဖိုးသောင်းက သူတို့ ဘုံဌာနကို မီးလောင်တိုက်သွင်းဖို့ ကြိုးစားအနပါသတဲ့။ အချိန်မီ တားဆီးပေးပါဦး ဆရာကြီးလို့ ငါ့ကို အိပ်မက် လာတယ်။ပြီး၇ – သူတို့ကဖို၊ဟောင်းအပေါ်လက်လွန်သွားပါတယ် တဲ့ နောက်ထပ် ဘယ်သူ ကိုမှ မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး။ ခြံရှင်တွေကို ကောင်းကျိုးချမ်းသာဖြစ်အောင် စောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်တဲ့။ သူတို့ကို ဆက်ပြီး ဒုက္ခမဟောရပ်လိုက် ပါတော့တဲ့ကွ။ တဲ – ငိုးသောင်း၊ မင်းပဲ စဉ်းစား ကြည့်တော့ကွာ။ တက်ပြီးဖျက်ဆီာ့၊ ဒီတစ်စုတ်ကိုကြီးက မင်းကို အတွက် အနှောင့်အယှက် မဖြစ်လောက်ပါဘူး။
သူတို့က နာနာပတွေပါ။ လူတွေနဲ့ ဘာခြားနေကြသူတွေပါ။ ပြီးတော့ – ကမ္ဘဒိဌိန်ခိုးတွေရှိပြီး ဖန်ဆင်းနိုင်တဲ့ အပါkယ်လေးဘုံသား၊ပြိတ္တာတွေကွ၊ ဘုရားရှင်ကလည်းဇာတ္ထုတွေမှာဧရာ၊ ရဟန်းတော်တွေ ရဲ့ဝိနည်းပညတ်တွေမှာပါ အသိအလင်းဖြေဆိုရှင်းပြထားတယ်အသောင်းရှိ။
ပြိတ္တာတွေထဲမှာလည်းဆိုးတဲ့ပြိတ္တာတွေရှိသလိုကောင်းတဲ့ပြိတ္တာတွေလည်း ရှိတာပဲမဟုတ်လား။ လူတွေလိုပေါ့ကွာ၊ မင်းအနေနဲ့ သူတို့ကို ခြံထဲမှာမနစေချင်ရင် နတ်မင်းကြီး (၄)ပါးထံမှာ နေရာတောင်းပြီး ရှေ့ပိုင်း၊ ဒါမှမဟုတ် မင်းတို့အတွက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေဘူးဆိုရင် ဒီအတိုင်း လွတ်လွတ် တပ်ချုပ် နေပါကွယ်၊ ဘယ်သူကိုမှ နှောက်ယှက်နိုင်ပါဘူး။ အတ္တာပို့ ပါ။ သူတို့ကူညီကြမှာပါ။ အိမ်နီဂျင်းမိတ်ဆွေကောင်းတွေလို သဘောထား
လို့ ရှင်းပြတော့မှ ဖိုးသောင်းလည်း စိတ်လျော့ပြီး သစ်ငုတ်တိုကြီးကို ဆက်ပြီးမီးမရှိဖြစ်တော့ဘူး။ နောက်ထပ်ထွက်လာတဲ့အညွန့်အတက်အကွ ကိုလည်း မဟုတ်ဖြစ်တော့ဘူးပ။ နောက်ပြီး
သူတို့ကို ပတ္တာပို့ အမျှပေ တယ်။ သူတို့ ဆက်ပြီး ကုသိုလ်ပြုနိုင်ဖို့ ပန်း၊ ဆီမီး၊ အမွှေးတိုင် လှူတယ်။ အဲဒီနောက် သစ်ငုတ်ကိုကြီးဆီကန ညည်းညူသံ၊ ဟီသံတွေမကြား ရပေဘူး။ နောက်ထပ် ထက်တဲ့ အညွန့်အတက်တွေအသည်းဖေ ဆာဆာ၊ ခြံထဲမှာ စိုက်ပျိုးမှု သီးနှံတွေဆိုက အံ့ဩပ် ကောင်းလောက် အောင် ဖြစ်ထွန်းတာ၊ တစ်ရွာလုံးက အံ့သြကြရတယ် မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ – သိန်း (၂၀၀)ထီတစ်ခု ပေါက်တယ်။ ထီဆုကလေးတွေ နှစ်ကြိမ် ပေါက်တယ်။ အလှူအတန်းတွေလည်း လုပ်နိုင်ခဲ့ကယ်၊
ဒါဟာမမြင်ရတဲ့ ပရလောကသားတွေကိုကိုယ်ကမေတ္တာပို့ကရုဏာ ထားလိုက်တော့ သူတို့ဘက်ကလည်းတုန့်ပြန်မှုကောင်းတွေနဲ့ပြန်တုန့်ပြန် ကြာပဲ မဟုတ်လား ခင်ဗျာ။ သမန်းမြက်ချုံမှာတောင် ခြင်းအပ်တဲ့ ပရ လောကသားဆိုတာ ရှိပါတယ်။ သစ်ပင်ကြီးတွေဆိုရင်တော့ မပြောနဲ့ ပုံ။
ကျာက်မှစ၍ နာနာသာဖြစ်တဲ့ လောကသားတွေဟာ အမျှရင် သာခုခံနိုင်တယ်။ အိပ်မက်ပေးနိုင်တယ်၊ကိုယ်ထင်ပြီးယှဉ်ပြိုင်ပြောဆို နိုင်တယ်။ လူရုပ်ပေါ်အောင် ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်။ သူတွိနေတဲ့ ဘုံဌာနကို က်ဆီးရင် မိမိဘက်က ကံာညိုမိန်ရင် မ်းစားသတ်ဖြတ်နိုင်တယ်။ သူတို့ကို သိတတ်ရင် ကျေးဇူးတုံ့ပြန်တတ်တယ်။ ရွှေငွေ တတ်တယ်။
ပြီးတော့ – အမှူအတန်းဆရာမှလည်း သာခုဂါနိုင်ရင် ယုတ်ညံ့သောဘဝမှ နူးညံ့သော အတန်းသို့ပြောင်းလဲသွားတတ်ပြီးကောင်းရာမွန်ရာကိုရောက် တက်လို့ တစ်ဦးမေတ္တာတစ်ဦးဆိုသလို ကောင်းမှုကုသိုလ်ပြတ်လပ်ဖို့ အရေးကြီးပါတယ်။
မေတ္တာလက်နက်လောက် အစွမ်းထက်တို့ လက်နက် ရှိပါဘူး။
ပြီးပါပြီ။